ทวย ๑ หมายถึง น. หมู่, เหล่า, เช่น ทวยราษฎร์.
(กลอน) ก. จัดกระบวนกลางแปลง, ถ้วยโถง หรือ ท่วยโถง ก็ใช้.
น. ไม้เท้าแขนที่รับเต้า บางทีทําเป็นรูปนาค, เรียกว่า คันทวย ก็มี;วัตถุอย่างหนึ่งเป็นคันสําหรับรองส่งเครื่องราชูปโภค เช่น ขันใส่เงินทรงโปรยหรือพระสุพรรณศรีถวายพระมหากษัตริย์จากเบื้องตํ่าสู่ที่ประทับ เรียกว่า พระทวย. ว. ระทวย, อ่อน, งอน.
(กลอน) น. หมู่, เหล่า.
(กลอน) ก. จัดกระบวนกลางแปลง, ถ้วยโถง หรือ ทวยโถง ก็ใช้.
(กลอน) ว. อ่อนช้อย, งอน.
[ทะวะยะ] น. หมวด ๒, ส่วนทั้ง ๒. (ป., ส.).
[ทะ-] น. ชื่อเพลงร้องรําอย่างหนึ่ง.